Leki przeciwhistaminowe

Wśród leków o działaniu antagonistyeznym w stosunku do autakoidów, największe znaczenie lecznicze mają leki przeciwhistaminowe, stosowane już od 40 lat. Histamina jest aminą biogenną o bardzo silnym działaniu na wiele narządów. Około 80% histaminy jest związane wewnątrz ziarnistości mastocytów i bazocytów. Najwięcej histaminy znajduje się w skórze, płucach i żołądku. Poza stanami alergii i anafilaksji, histamina uwalnia się również w oparzeniu, odmrożeniu, naświetlaniu promieniami jonizującymi i w odczynach zapalnych. Wyróżniono 2 typy receptorów histaminowych. Receptory Hj znajdują się w mięśniach gładkich oskrzeli, jelit i dużych naczyń. Ich pobudzenie przez histaminę powoduje silny skurcz oskrzeli, dużych naczyń, mięśni gładkich żołądka i jelit. Histamina powoduje również rozszerzenie i zwiększenie przepuszczalności naczyń włosowatych, podrażnienie zakończeń nerwów czuciowych z łączącym się rozszerzeniem tętniczek, spadkiem ciśnienia i częstoskurczem. Receptory H2 znajdują się w komórkach okładzinowych błony śluzowej żołądka, macicy i w sercu. Ich pobudzenie hamuje skurcze macicy i zwiększa wydzielanie kwaśnego soku żołądkowego. Działanie leków przeciwhistaminowych, które są antagonistami receptorowymi, polega na hamowaniu czynności receptorów H. Leki te należą do związków o różnej strukturze chemicznej. Niektóre z nich wywierają również działanie cholinolityczne i przeciwbólowe.