Leki przeciwgoraczkowe

Leki przeciwgorączkowe wykazują zdolność obniżania podwyższonej temperatury ciała, nie wpływają natomiast na zmianę prawidłowej temperatury. Obniżając podwyższoną temperaturę ciała, chronią one ustrój przed nadmiernym nasileniem procesów katabolizmu oraz przed zbyt dużym obciążeniem układu krążenia i oddychania. Leki przeciwgorączkowe zmniejszają wrażliwość ośrodków termoregulacji w podwzgórzu, działając jednocześnie uspokajająco na inne podkorowe i korowe ośrodki mózgu. Powoduje to zarówno normalizację temperatury ciała, jak i ogólne uspokojenie, prowadzące do zmniejszenia zapotrzebowania na tlen i intensywności procesów spalania. Leki przeciwgorączkowe rozszerzają także naczynia krwionośne skóry, zwiększając wydalanie potu i oddawanie ciepła. W niektórych przypadkach odgrywają one bardzo ważną rolę jako leki objawowe, szczególnie u małych dzieci, u których na skutek niedojrzałości mechanizmów regulacji, temperatura ciała wzrasta bardzo łatwo do granic krytycznych dla wielu narządów, a zwłaszcza dla ośrodkowego układu nerwowego. W lecznictwie pediatrycznym stosowane są głównie pochodne kwasu salicylowego. Leków należących do grupy p-aminofenolu (fenacetyna, paracetamol), ze względu na dużą toksyczność nie wolno podawać dzieciom. Również pochodne pirazolonu, których najbardziej rozpowszechnionym przedstawicielem jest aminofenazon (Pyramidon, Amidopyrin), nie powinny być stosowane w lecznictwie pediatrycznym, z powodu stwierdzonej wyraźnej, dużej toksyczności tego związku. Oprócz aminofenazo-nu produkowane są też preparaty zawierające pochodne pirazolonu w połączeniu z chininą.